นี่ไม่ใช่หนังสือกำลังใจ ไม่ใช่คู่มือ self-love ไม่ใช่พื้นที่สวยหวานให้โพสต์คำคมเพื่อแชร์ในโซเชียล
นี่คือบันทึกของคนที่ แตกหักจริง
-
คนที่นอนตายบนพื้นและยังถูกลากให้ลุกขึ้น
-
คนที่แผลมันอยู่ข้างใน และ ไม่มีใครเห็น
ผมไม่ใช่เหยื่อ ไม่ใช่ฮีโร่
ผมเป็นแค่คนที่ ยังหายใจทั้งที่ เคยฆ่าตัวเอง
ผมคือผู้ป่วยซีมเศร้าที่โดนขังไว้ในรพ.จิตเวช 2 ครั้ง
บำบัด รักษา จนกลับมาใช้ชีวิต(พอ)ได้
ตกงานมาหนึ่งปี นอนไร้ความรู้สึก เป็นภาระครอบครัว พึ่งได้งานใหม่
นี่คือเรื่องที่พวกคุณมักไม่อยากฟัง
❌โรคซึมเศร้า "ไม่ใช่แฟชั่น"
❌มันไม่ใช่ความเศร้าที่เอา "ไปอวด"
❌มันไม่ได้ถูกวินิจฉัยด้วย "ความรู้สึกของคุณเอง"
➡️มันเป็น "หลุมดำ" ที่คนตกลงไป
➡️หลุมดำที่มีแต่ภัยเข้ามารุมขยี้คุณ
➡️เสียงในหัวกลายเป็น "นายเหนือชีวิต"
ได้นั่งคุยกับความตายตัวต่อตัว
ผมอยู่ตรงนั้น
ผมนั่งในความมืดที่ไม่มีแสง
ผมเดินไปถึงขอบตึก
ผมหยิบมีดไปปาดคอ
ผมเอามีดจ่อหน้าอก เพื่อมิดด้ามเข้าหัวใจ
ผมใช้หัวโหม่งพื้นบ้าน
ผมตั้งใจจะหายไปโดยไม่มีใครเห็นศพ
คุณรู้ไหมอะไรที่หยุดผม?
🎞️ภาพลูกผุดขึ้นในหัว
ไม่ใช่ความหวัง
ไม่ใช่ศรัทธา
แต่เป็นภาพของความผิดที่ "ผมจะทิ้งไว้ให้ลูกผู้ไร้เดียงสา"
❌มันไม่ใช่การเลือกมีชีวิต
มันคือความกลัวทิ้งบาดแผลให้คนที่ผมรัก
นั่นคือการ “รอด” แบบของคนที่พัง
และคุณอย่าเพิ่งคิดว่านี่เป็นหนังสือเพื่อสวยงามหรือแสงสว่าง
มันเป็นหนังสือเพื่อ เปิดเผยส่วนที่คนไม่อยากเห็น
เพื่อบอกความจริงที่คนทั้งสังคมพยายามกลบ
บางคนใช้คำว่า “ซึมเศร้า” เหมือน badge ทั้งที่ไม่เคยเดินเข้าไปในสนามรบนี้จริง
❌หยุดพฤติกรรมนั้นเถอะนะครับ❌
คุณกำลังทำให้คนป่วยจริง "กลายเป็นตัวประหลาด"
คนที่สู้กับความตายทุกวัน "กลับถูกมองว่าเล่นละคร"
คุณไม่รู้หรอกว่า ครอบครัวที่ไม่เข้าใจฆ่าคนป่วยได้เร็วกว่าโรค
คำพูดแค่หนึ่งประโยคของคุณ
เจ็บยิ่งกว่าแส้
เฉือนลึกกว่าใบมีด
และฆ่าได้โดยที่คุณไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่เพื่อปลอบใจคุณแต่ เพื่อเปิดตาคุณ ว่า - ความทรมานที่แท้จริงมันเป็นยังไง
เพราะผมเขียนมัน จากด้านในของก้นเหวแห่งจิตใจ
ไม่ใช่จากข้างบนที่มองลงมา
นี่คือบันทึกของผม ของคนที่พังจนแทบไม่มีอะไรเหลือ
แต่ยังหายใจ ไม่ใช่เพราะอยากอยู่
แต่เพราะตายไม่สำเร็จ
