Thread

"โลกไม่เคยแบ่งผิวว่าดีหรือร้าย มีเพียงสายตาเราที่ตีเส้นให้มันเอง" ใต้กำแพงเก่าที่เงียบเชียบ ท่อน้ำทิ้งสีซีดทอดตัวผ่านแผงวัชพืชที่เติบโตอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ทั้งคู่... หนึ่งเพราะกลิ่นของสิ่งปฏิกูล อีกหนึ่งเพราะมันถูกมองว่าพื้นที่นี้หญ้ารกมาตลอดชีวิต แต่เมื่อลองมองให้นานขึ้นอีกนิด เสียงบางอย่างก็เหมือนจะลอยขึ้นมาจากภาพธรรมดาตรงหน้า ราวกับโลกกำลังใช้ฉากเล็กๆ นี้กระซิบคำสอนบางอย่างที่มนุษย์มักฟังผ่านเสมอ... ท่อที่รั่วอาจเป็นเพียงแผลของระบบที่ใช้งานมาอย่างยาวนาน ไม่มีใครตั้งใจให้มันทรุดโทรม แต่ความทรุดโทรมก็เกิดขึ้นได้อย่างไร้เจตนา เหมือนดั่งเช่นใจคน ที่บางครั้งก็ปล่อยความเจ็บปวดซึมออกมาเงียบๆ โดยไม่รู้ตัว และในรอยรั่วนั้น... วัชพืชกลับเป็นสิ่งแรกที่ตอบรับ เหมือนผู้คนบางกลุ่มที่มักงอกงามจากพื้นที่ซึ่งคนอื่นหลีกเลี่ยง อาจเพราะพวกเขาถูกรูปชีวิตพาให้ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อมองลึกลงไปอีกหน่อย... วัชพืชที่ถูกมองว่าไร้ค่า กลับเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจโลก ผลิตออกซิเจนผ่านใบเล็กๆ ที่ไม่เคยขอเสียงสรรเสริญ เหมือนใครหลายคนที่ทำหน้าที่เล็กๆ ของตัวเองอย่างเงียบๆ แม้จะไม่โดดเด่นหรือถูกบันทึกไว้ในที่ใด แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสมดุลบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างอยู่รอด ส่วนท่อน้ำทิ้ง... ต่อให้ถูกมองด้วยความรังเกียจ มันก็ยังเป็นเส้นเลือดของระบบหนึ่งที่ทำให้เมืองดำเนินต่อไปได้ เป็นสิ่งรับของเสียเพื่อให้ที่อื่นสะอาดกว่าเดิม ไม่ไดัต่างจากอีกหลายชีวิตที่ทำงานหนักในเงามืด จนบางครั้งคนที่ได้ประโยชน์ยังไม่เคยรู้ว่าตัวเองพึ่งพาใครอยู่ บางทีภาพนี้อาจไม่ได้บอกว่าท่อดีหรือร้าย วัชพืชงามหรือทราม มันอาจเพียงชวนให้เราหยุดแล้วมองว่า... ในพื้นที่ที่เรามองว่าไม่น่าดูเอาเสียเลย แท้จริงอาจยังมีบางอย่างกำลังทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ โดยไม่ต้องการให้ใครยกย่องหรือมองเห็น และบางที…ความงามบางรูปแบบก็เกิดขึ้นในที่ที่ไม่เคยถูกตั้งใจให้มีความงามเลยก็ได้ “ความงามบางแบบไม่ต้องการคำยืนยัน เพราะมันงอกขึ้นจากความจริงล้วนๆ" #Siamstr