Thread

"โรงละคร...ในหัว" มีเสียงหนึ่งซ่อนเร้นอยู่ในจิต มันกระซิบชิดใกล้ไหวแผ่วผ่าน เป็นนักเล่าปั้นเรื่องเปลืองนิทาน คอยจัดฉากวางลานละครเรา มันหยิบยื่นความจริงเพียงครึ่งเสี้ยว มาปรุงแต่งบิดเบี้ยวเกลียวสังขาร สวมใส่แว่นปรุงอัตตาพาวิจารณ์ บิดความจริงทิ้งแก่นสารจนบานปลาย มันฉวยใช้อดีตที่กรีดแผล เอาความกลัวมาแปรแก้ความหมาย เอาความอยากหลากเล่ห์เสน่ห์พราย โศกเดียวดายฉาบทาเลนส์เห็นโลกพัง เราพ่ายแพ้เขวใจในไฟเศร้า ในเรื่องเล่าพารุมสุมโมหัง ใจร้อยรัดพันธนาล้ากำลัง ลืมคุมคลั่งคล้อยตนจนอับปาง กลายเป็นหุ่นถูกชักยักย้ายร่าง โรงละครอ้างว้างวางมนต์ขลัง เรื่องจริงแท้หรือเรื่องเล่าที่เราฟัง เสียงนั้นดังอยู่ในหัวหรือขั้วใจ ต้องวิ่งวนทนทุกข์รุกรานจิต หลงทิศทางชีวิตมิตรจางหาย เหนื่อยแสนทนไร้ที่ทางจะวางกาย อยากปลดถ่ายปล่อยใจอันไร้แรง ความจริงคือเสียงนั้นมันแค่แสร้ง เงากำกับจัดแสงแต่งสว่าง เปิดแผลเก่าในจิตเราที่เคยจาง จงหยุดรู้ให้แจ้งพรางทางละคร เมื่อเฝ้ามองนั่งเล็งเพิ่งในจิต เสียงที่ลวงจะสิ้นฤทธิ์มิแผลงศร หุ่นจะเห็นเส้นใยที่ไชชอน แยกเรื่องหลอนพ้นอัตตาพาอนิจจัง #วิชาข้ามแม่น้ำล่องหน #Siamstr