ผมเกิดในครอบครัวเล็กๆ
มีเพียงพ่อ แม่ และผม
ตอนแรก อาศัยบ้านเช่าอยู่ในชุมชนแออัดของกรุงเทพฯ (ผมจำไม่ได้ แต่เหมือนจะเป็นแถวๆถนนพระราม 6)
บ้านไม่ได้ใหญ่โตอะไร บ้านเงียบ
❌เงียบแบบที่ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย❌
กำแพงบ้านบางจนได้ยินเสียงทุกอย่างจากข้างบ้าน ต้องระวังตัวตลอดเวลา ไม่มีความปลอดภัยให้เด็กคนหนึ่งได้รู้สึกสบายใจ
- แม่เป็นคนเข้มงวด เจ้าระเบียบ แต่รักลูก
- พ่อเป็นคนผ่อนหนักผ่อนเบา ทำทุกอย่างเพื่อลูก
- พ่อทำงานเป็นกะ
- แม่อยู่บ้านดูแลร้านโชว์ห่วยและควบคุมความเรียบร้อย
ผมรักพ่อแม่มาก แต่ชีวิตเด็ก"ไม่ได้ง่าย" เหมือนความรักที่พวกท่านมอบให้
เมื่อย้ายบ้านมาอยู่ชานเมือง เปิดกิจการร้ายขายของชำ (โชห่วย) แม่เป็นเจ้าของ
ตอนผมยังเด็กมากๆ ไม่มีความกดดันใดๆ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ใหญ่
ญาติฝั่งแม่เข้ามาขออาศัยอยู่ด้วย 3–4 คน จากบ้านเล็กๆของเราสามคน มันกลายเป็นบ้านที่มีคนอยู่ 6–7 คน
ความเป็นส่วนตัวหายไปหมด เวลาใกล้ชิดกับพ่อแม่ก็ลดลง
- พ่อไปทำงาน กะเช้า กะบ่าย กะดึก วันหยุดไม่ตรงกัน
- แม่ยุ่งกับร้านและญาติ
- ถูกขโมยเวลาที่ผมควรมีใกล้ชิดพ่อแม่
ผมเลยซุกตัวบนชั้นบนของบ้าน เล่นเกมคอมพิวเตอร์เป็นวันๆ โลกของผม มีเพียงเกม "JRPG" เท่านั้น
JRPG (Japanese role playing game)
เด็กวัยผมเรียกมันว่าเกมภาษา
✅โลกที่สมบูรณ์แบบ ผู้คนมีบทบาทของตัวเอง สื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมา และเป็นมิตร
✅เวลาที่เล่นเกม ผมรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในโลกนั้น ผมมีตัวตน มีเพื่อน มีบทบาท
เวลานั้น ถ้าเกมพูดได้ มันคงเป็น buddy ที่ดีที่สุดในโลกสำหรับผม
ในโลกจริง… ไม่มีใครหาผมด้วยความจริงใจ
ญาติ? ผิวเผิน พ่อแม่? แวะมาดูเป็นครั้งคราว บางครั้งก็ใช้คำพูดว่า “วันๆ เล่นแต่เกม”
มีสมุดพกจากโรงเรียนส่งมามาถามเรื่องพฤติกรรมของผมที่บ้าน แม่เขียนตรงที่สุดว่า “เฝ้าเครื่องเกม”
เพื่อนในชีวิตจริงก็เข้าหาผมเพราะผลประโยชน์ สอนเล่นเกมให้ผ่านด่าน - พอหมดประโยชน์ก็หายไป ความรู้สึกในตอนนั้นชัดเจน — "ใช่… พอผมหมดประโยชน์แล้ว ถูกทิ้งไว้คนเดียว"
ตอนนั้นผมพูดกับตัวเองอย่างชัดเจน
“อยู่คนเดียวดีสุด อย่ามายุ่งกะกูเลย ขอกูมีความสุขแบบโดดเดี่ยว ไม่ต้องจุ้นจ้าน”
ความเข้มงวด ตรงไปตรงมาของแม่
ครั้งหนึ่ง ผมอยากกินขนมในบ้าน แต่กลัวแม่ดุ ขโมยไปกิน ถูกจับได้ ถูกทำโทษ และโดนตีครั้งแรกในชีวิต
ผมรเจ็บ แต่ก็รับรู้ว่ามันคือความรักของแม่ เวลาที่อยู่ด้วยกันน้อย แต่ตรงนั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่แม่สื่อสารตรงๆ
ญาติๆพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงว่าผมคงทำอะไรไม่เป็น ทำอะไรไม่สำเร็จ
- ถูกเลี้ยงดูตามใจ ถูกสปอยล์
- ถูกเลี้ยงดูแบบไข่ในหิน
เริ่มมีความคิดอยากเป็นหมอ ก็โดนแซะว่า "ทำไม่ได้หรอก"
เมื่อรู้ว่ากำลังโดนดูถูก ดูแคลน เสียงในหัวของเด็กคนนั้นเริ่มเปลี่ยนจากหนีโลก กลายเป็นท้าทาย
เด็กคนนั้นตอบกลับในใจ
“เดี๋ยวกูทำได้ พวกมึงน่ะแหละจะเงียบ กูจะเหยียบหน้าพวกแม่งทุกคนที่ดูถูกกูในวันที่กูทำได้”
ผมตั้งใจเรียนมากขึ้น แม้เกรดยังไม่ดีนัก ตกวิชาเลขทุกเทอม แต่พฤติกรรมนี้กลายเป็นการแข่งขัน ผมเลือกแข่งในสนามที่ผมได้เปรียบในตอนนั้นคือ
- สนามในเกม JRPG ในโลกแฟนตาซี ที่นี่ผมมีค่า ที่นี่ผมมีตัวตน : บังเอิญว่าเล่นเกมเก่งกว่าเพื่อนทุกคน
- สนามแข่งระดับวัดภาษาอังกฤษ : คะแนน Top ตลอด
เด็กคนนั้นเข้าใจโลกจริงอย่างหนึ่ง
ไม่มีใครเห็นคุณค่า ไม่มีใครเข้าใจ — ต้องสร้างมันเอง
และนี่คือเสียงเล็กๆ ของเด็กคนนั้น
ที่เตรียมตัวเผชิญโลกใหญ่และเจ็บปวดมากกว่านี้
